پیشینه عایق الاستومری

ساخت و تولید عایق الاستومری و انجام عمل عایق کاری تاریخچه طولانی مدتی دارد که به آن اشاره می شود.

عایق الاستومریک در دهه 1950 گسترش یافت. معرفی آن و سایر مواد پایه پلیمری به عنوان مهم ترین جابجایی صنعتی از مواد طبیعی نظیر چوب پنبه به مواد سنتتیک و شیمیایی تلقی می شود.

استفاده از عایق حرارتی برودتی الاستومریک به سرعت در سطح جهان عمومیت پیدا کرد . یکی از دلایل اولیه این رشد سریع نیاز به انواع سدهای رطوبتی ( مانند عایق رطوبتی ) برای جلوگیری از نفوذ رطوبت بود. در دسترس بودن عایق حرارتی برودتی الاستومری به اشکال مختلف (عایق رولی، ورقه ای و لوله ای) افزایش یافت، بنابراین جنبه استفاده همگانی از این عایق ها بخصوص در موارد لوله کشی و کانال کشی  سیستم های تبرید گسترش یافت. عایق الاستومری جایگزین ساده تری به جای سایر مواد و مصالح انواع عایق حرارتی برودتی دیگر  بودند زیرا می توانستند به شکلی مطمئن به گستره وسیعی از سطوح متصل شوند، نصبشان راحت بود و عملکردشان بر اثر رطوبت یا پارگی های مختصر مختل نمی شد.

به دلیل آگاهی از تأثیر آنها بر افزایش کیفیت هوای داخلی (IAQ)، تقاضا برای فوم الاستومریک طی فقط 2 دهه به شدت افزایش یافت. از آنجا که فوم الاستومریک فاقد فرمالدیید یا فیبر بود و حاوی مقادیر بسیار کمی ترکیبات آلی فرار (VOC) بود، به شدت مورد تأیید طرفداران محیط زیست و کیفیت هوا قرار گرفت. به دلیل عدم تولید ذرات، سطح صاف و مقاومت رطوبتی، فوم الاستومری باعث رشد کپک نمی شود. چون کپک از مخرب ترین و مشکل ساز ترین موارد برای عایق حرارتی برودتی و سایر عایق ها محسوب می شود.

 

منبع : سازه پایدار الهیه